Moja historia będzie zapewne przypominać historię niejednej/niejednego z Was. Zwykle zaczyna się od pewnych zmian w życiu, które niosą wyzwanie. Czasem są to ambitne zadania, a czasem wręcz przeciwnie - mamy wrażenie, że nie dzieje się nic... i to też jest przerażające...

​

   Dawno, dawno temu, w moim poprzednim zawodowym życiu, byłam funkcjonariuszem służb mundurowych. Przez wiele lat moja służba była uosobieniem tego co nieregularne, niecodzienne i po prostu inne :). Uwielbiałam to, gdyż lubię wyzwania, a stabilizację zwykłam nazywać stagnacją. Nadszedł jednak moment gdy przyszło mi służyć "zza biurka", w dziedzinie zupełnie dla mnie nowej i - z uwagi na swą specyfikę - skomplikowanej również pod względem formalno - prawnym, co w efekcie stało się dla mnie kompletnie nie do zniesienia. Mieszanka rytmicznego, codziennego bycia w określonych godzinach, z pracą w papierach i z papierami, w warunkach dużego napięcia
i niepewności , zapewniła mojemu ciału totalny rozjazd (jako zadaniowiec przegapiałam to co działo się z moją głową). W krótkim czasie  zaczęłam walczyć z chronicznym zmęczeniem, brakiem energii, poczuciem niemocy, mdłościami oraz bólami głowy, szyi i pleców (to tłumaczyłam jako skutki niedawnej kolizji samochodowej z urazem kręgów szyjnych). Uczucie rosnącej guli w gardle nasunęło podejrzenie niedoczynnoości tarczycy, która zwykła się rozrastać w takich przypadkach. I tu zaczęłam się diagnozować. Na dzień dobry - hashimoto - stan zapalny tarczycy. Następnie wyniki krwi sugerujące początki białaczki - skierowanie na hematologię i biopsję węzłów chłonnych.
Na końcu gastroskopia (kto miał, ten wie co to za przyjemność :D). I to ona mnie wyleczyła. Usiadłam po badaniu
na kozetce i powiedziałam na głos: "to wszystko jest w głowie". Ruszyłam ze zmianami. Miejsce służby pozostało, więc trzeba było działać w innych obszarach. Poszłam na kurs spadochronowy, zaczęłam więcej czasu spędzać
na łonie przyrody, śpiąc w hamaku, ewentualnie pod namiotem. Poznałam wielu cudownych ludzi, którzy żyli pięknie i nietuzinkowo. Przyspieszyłam kończenie kolejnych studiów (Psychologia), by móc na swoich warunkach wrócić
do pracy z Człowiekiem i mieć alternatywę rozwoju poza służbą. Rozpoczęłam szereg szkoleń terapeutycznych,
które pochłonęły mnie na kilka kolejnych lat.  Dziś szkolę innych i prowadzę własną praktykę psychologiczną.
Po hashimoto nie ma śladu, a wyników badań mógłby mi pozazdrościć niejeden młody człowiek.

Moje doświadczenie pokazało mi, że lęk może wiązać się zarówno z niepewnością i przeciążeniem, jak i zwyczajną nudą. I szczególnie niebezpieczny bywa dla "twardzieli", którzy zdają sobie sprawę, że coś jest nie tak dopiero wtedy, gdy ciało zaczyna im odmawiać posłuszeństwa.

Dziś pragnę się z Wami podzielić moją wiedzą, która jest kompilacją moich własnych przeżyć, doświadczeń moich Klientów, wiedzy akademickiej, wiedzy z licznych szkoleń i warsztatów oraz ogromu rozmów na żywo i online, również na grupach i forach poświęconych radzeniu sobie z lękiem.

Żywię głęboką nadzieję, że zebrane przeze mnie wiedza i doświadczenia, pomogą Ci rozpoznać, oswoić i uwolnić lęk, a tym samym pozwolą żyć pełnią życia w poczuciu wolności i zaufania do samej / samego siebie.

Ściskam serdecznie. Agnieszka 

​